- RESINA
- RESINAut eliciatur, τὴν πέυκην, i. e. piceam, in cortice vulnerari et corticem ipsum auferri, ait Theophrastus; quô factô ςυῤῥεῖ εἰς τὸ ἕλκωμα τοῦτο πλείων ἡ ὑγρότης, confluit in vulneus abundantior humiditas: at in abiete et pinu lignum etiam ipsum delibari et in vulnus soindi, addit. Cum enim picea multô succô abundet ac praeter coeteras sit ἔνδαδος, non tam alte impressis vulneribus opus est, ut fluens ex ea resina intercipiatur. Postquam autem humoris picei confluxus deciderat in locum vulneris ac corticis ablati, cum astula ipsa abscindebant securibus; quô abscissô, iterum alius taedae fluxus eo conveniebat, iterumque exscindebatur, et sic tertio (trium scil. annorum intervallô) donec arbor succisa frequentibus traedae extractionibus everteretur. Plin. l. 16. c. 11. Alia temperies ad crapulam: namque flos crudus resinae cum multa astula tenui brevique avulsus eonciditur ad cribri minuta, dein ferventi aquâ, donec coquaetur, offunditur, buius expressum pingue praecipua resina fit, nec nisi paucis in locis Italiae, conveniens Medicis. Ubi astula, est τὸ ἐκπελέκημα. Paulinus.——— vicit brevis astula flammam:cum quo ἡ ἔνδᾳδος ἐπιῤῥοὴ, resinae confluxum, eximebatur. Dicebatur autem δᾲς cum huiusmodi astulâ flos resinae excisus. Inprimis vero resinifera radix est piceae, quae postquam succisa ac eversa arbor est, uri consuevit, ad cogendam picem; quae sic aliter inde colligebatur, quam ex codice et Ramis. Qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 503. etc. ubi totam colligendi resinam, ex picea aliisque arboribus rationem, apud Veteres usitatam, accurate persequitur. De usu Resinae vario hîc passim, inprimis ubi de alipilis coeterisque huius commatis, plura vero hanc in rem apud Plinium, l. 14. c. 20. et l. 16. c. 11. Inde Resinata Vina, apud Martialem, l. 3. Epigr. 77. v. 8. h. e. corrupta et picem vasis olentia, vide eundem Plin. l. 24. c. 6. it. supra ubi de voce Recentari.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.